Verdedigingsgebieden

Vanaf 1939 werd een groot deel van Europa door het Duitse leger onder de voet gelopen. Hitler vreesde een geallieerde invasie op de bezette kust. Eind 1941 gaf hij daarom het bevel tot de bouw van de Neue Westwall, later de Atlantikwall genoemd. Het zou een 5.000 kilometer lange verdedigingslinie worden langs de kuststrook van de Noordkaap tot Spanje. De duinen en het strand werden Sperrgebiet (verboden gebied). In de daaropvolgende jaren werkten tienduizenden mensen, vaak gedwongen, aan een van de grootste bouwoperaties van de 20e eeuw.

De Wehrmacht concentreerde de bunkers, bakstenen bouwwerken en veldversterkingen zoals loopgraven en schuttersputjes in een Widerstandnest of Stützpunkt. Dit waren zelfstandige steunpunten zoals een luchtdoelbatterij, radarcomplex, artillerieopstelling infanteriepositie, hoofdkwartier of observatiepost. Rondom een stad, aantal dorpen of havengebied werden deze losse steunpunten door mijnenvelden en tankversperringen met elkaar verbonden zodat één groot afgebakend verdedigingsgebied ontstond. Dit werd een Stützpunktgruppe genoemd, of Festung als het heel belangrijk was. Omdat de steunpunten aan zowel de zee- als landzijde waren aangelegd was zo’n gebied geheel rondom te verdedigen. Tussen de Stützpunktgruppen lagen minder sterk verdedigde kuststroken waar een Landfront ontbrak, de zogenaamde Freie Küsten.

Overzicht van verdedigingsgebieden

Uitleg bij de kaart

	Klik op de roze bolletjes om verder in te zoomen op de Atlantikwall-locaties. Het nummer in het bolletje staat voor het aantal locaties dat je daar kunt vinden.
	Door te klikken op een pinpoint krijg je meer informatie, activiteiten en routes te zien van die specifieke locatie.
	De groene vlakken zijn de verschillende verdedigingsgebieden (indicatie); een verzameling van zelfstandige steunpunten. Deze zijn aanklikbaar voor meer informatie en tonen de locaties en bezoekmogelijkheden die hiertoe behoren.
	Openbaar natuurgebied waarin zich sporen bevinden van de Atlantikwall, zoals bunkers.